بسم الله الرحمن الرحیم
16 آذر سال 1332 و شهادت سه دانشجوی آزادیخواه دانشکده فنی دانشگاه تهران، آغازی شد بر پذیرش و تکریم نقش دانشجویان عدالتخواه و آزاداندیشی که تعالی ایران عزیز را در رهایی از استبداد و استعمار ترسیم می کردند و پاسخگو کردن قدرتمندان و حاکمان را در برابر مطالبات جامعه، مسیری روشن برای رشد و توسعه کشور می دانستند و عافیت طلبی و سکوت در مقابل زیاده خواهی ها را برنمی تابیدند.
بی تردید جنبش های دانشجوییِ برآمده از نگاه نقادانه و اندیشه ورزیِ عدالتخواهانه دانشجویان در سال های پس از انقلاب، یکی از مولفه های مبارزه با انحرافات و نماد مطالبه گری و پرسشگری مبتنی بر مسئولیت پذیری در مقابل زیاده خواهی ها و انحصارطلبی های داخلی و خارجی بود که متاسفانه در سال های اخیر و با گذشت زمان از اهداف آرمانی و متعالی خود فاصله گرفته و پژواک صدای آن در جامعه و در مبارزه با انحرافات کم فروغ شده است.
هر چند که این رخوت و عزلت گزینی دانشجویان و انفعال جنبش های دانشجویی می تواند خوشایند عافیت طلبان و انحصارگرایان باشد اما شکی نیست که باید از سکوت دانشجو و جنبش های دانشجویی که در بسیاری موارد نه خواست آنان بلکه حاصل نا اميدي از اصلاح امور بوده است، نگران بود، چرا که یا نشان از تحديد فعالیت های سیاسی و اجتماعی آنان است یا حکایتگر بی تفاوتی برآمده از ناامیدی برای امکان تاثیر گذاری و سرخوردگی از اصلاح پذیری ساختار اداره کشور.
این آرامش ظاهری، بغض فروخورده ای است که باید از سوی نخبگان و فرهیختگان نسبت به آن احساس مسئولیت بیشتری شود و نباید صدای اقشار مختلف جامعه که در فریاد و پرسشگری دانشجویان جاری بود، تبدیل به سکوت و خموشی شود.
به امید روزی که نشاط و سرزندگی و نگاه نقادانه و مطالبه گریِ دانشجویان که ریشه در وطن پرستی و نگاه معطوف به حقوق عمومي آنان دارد، فضای دانشگاه ها و جامعه را عطرآگین کند و بار دیگر از دانشگاه های کشور همچون چشمه ای جوشان، خواست و اراده مردم و راهکارهای حل مشکلات کشور در برابر دیدگان مسئولان نظام جاری شود و موانع خودخواهی، خودکامگی و انحصارطلبی را از مسیر توسعه و پیشرفت ایران عزیزمان کنار زند.
16 آذر، روز دانشجو و یاد و خاطره دانشجویان شهید و آزادیخواه دانشکده فنی دانشگاه تهران گرامی باد