بیش از یکسال است که با خروج آمریکا از برجام، سیاست خارجی این کشور روی مساله ایران متمرکز شده و کمتر روزی را شاهد بوده‌ایم که اعضای کاخ سفید اظهار نظر خصمانه و مداخله جویانه‌ای علیه کشورمان نکرده باشند. حقوق بشر، تروریسم، مداخله در منطقه، برنامه هسته‌ای، پیشرفت‌های موشکی و بهانه‌های دیگر، دستاویزهایی بودند که فشار حداکثری به ایران برای تسلیم شدن و نشستن بر سر میز مذاکره‌ای با نتایج مشخص و دلخواه برای آمریکا را توجیه می‌کرد. در تمام این مدت راهبرد ایران چه در مواجهه با آمریکا و چه در برخورد با طرف‌های دیگر مذاکرات، اکثرا منطقی و حاکی از درایت دستگاه دیپلماسی کشور داشت. صبر استراتژیک برای اتمام حجت با طرف‌های مذاکرات هسته‌ای، عدم خودباختگی در مقابل تهدیدهای نظامی و پرهیز از رفتارهای هیجانی و استفاده مناسب از دیپلماسی نظامی و ظرفیت‌های قدرت منطقه‌ای، افزایش تعاملات دیپلماتیک با کشورهای جهان و تعمیق روابط با کشورهای دوست در منطقه، از نکات بارز تصمیمات راهبردی ایران در یکسال گذشته بود که موجب شد هر گام رو به جلوی دشمن در مواجه با یک اقدام مناسب ایران، با عقب نشینی توام شود که رویگردانی از پیش شرط دوازده‌گانه توسط وزیرخارجه آمریکا، فروکش کردن تب جنگ‌طلبی با بیرون نگه داشتن ناو هواپیمابر آمریکا از خلیج فارس و نفی اقدام نظامی و اصرار بر پیشنهاد مذاکره از سوی کاخ سفید نمونه‌های غیرقابل کتمانی از نتایج اتخاذ تصمیماتی مناسب در شرایط پرتنش کنونی توسط ایران است و آخرین تصمیم اصولی که در سفر نخست وزیر ژاپن اعلام شد نیز نه تنها نفی مذاکره مجدد با آمریکا بلکه تاکید بر نداشتن شایستگی رئیس‌جمهور کنونی این کشور برای تبادل پیام از طریق میانجی مهمی همچون ژاپن بود. بیان این نکته ضروری است که تصمیم درست نظام در نفی مذاکره مجدد با آمریکا که پس از بی‌تعهدی این کشور در خروج از برجام و اعمال تحریم‌های ظالمانه و سیاست فشارحداکثری اتخاذ شد، باید با تصمیماتی در عرصه‌های داخلی و خارجی توسط مسئولان توام شود تا علاوه بر بهبود روابط با سایر کشورها، مشکلات داخلی نیز سیر نزولی به خود بگیرد و این امر وظایف دولت نسبت به ملت را دوچندان کرده و تلاشی مضاعف را چه از سوی دستگاه اجرایی و چه از سوی نهادهای حاکمیتی به جهت همراهی همه‌جانبه با دولت در نیل به این هدف را می‌طلبد. در این برهه حساس نکته‌ای که می‌تواند ثمرات سیاست خارجی کشور را با چالش جدی مواجه کند، ناکارآمدی‌های بی‌پایان در مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است که موجب شده مردم با مشکلات فراوان اقتصادی متاثر از تصمیمات غیرعلمی، ضعف شدید نظارت، بی‌توجهی به نظرات نخبگان در کنار سنگ اندازی‌های مخالفان دولت و ویژه‌خواری‌ها، دست و پنجه نرم کنند تا جایی که در بیش از یکسال گذشته و با بازگشت تحریم‌های ظالمانه و اجرای سیاست فشار حداکثری از سوی آمریکا، به دلیل ضعف ساختاری اقتصاد کشور، شاهد رشد روزافزون قیمت‌ها و اخبار مربوط به مفاسد اقتصادی و جولان دلالان در اکثر عرصه‌ها بودیم که متاسفانه نارضایتی‌های مردمی و کاهش سطح اعتماد عمومی را به دنبال داشته است. بنابراین باید به مردم حق داد که توقع داشته باشند تبعات هرگونه تصمیم راهبردی در سیاست خارجی و برنامه‌ریزی‌های داخلی را در زندگی روزمره خود مشاهده کنند چرا که تصمیمات اتخاذ شده از سوی دولت و مجموعه نظام اگر نتواند منتج به بهبود شرایط شود، قطعا از پشتوانه لازم برخوردار نبوده و موجب تضعیف مهم‌ترین مولفه امنیت ملی یعنی رضایت عمومی می‌شود و دقیقا به همین دلیل است که در شرایط سخت کنونی برای بهره‌مندی از نیروی اقتدارآفرین مردمی که می‌تواند حامل پیام‌های روشنی در عرصه سیاست خارجی نیز باشد، مسئولان نظام باید از همه ظرفیت‌های موجود در داخل و خارج از کشور برای بهبود وضعیت معیشت مردم بهره برده و مجال رفتارهای افراط‌گرایانه را به افرادی که سعی دارند با سوءاستفاده از سیاست نفی مذاکره با آمریکا، تعامل سازنده با جهان را به چالش بکشند، ندهند و از هر امکان و فرصتی چه در زمینه سیاست خارجی و چه در برقراری تعاملات میان جریان‌های سیاسی در داخل کشور برای حل مشکلات مردم و اصلاح وضعیت نامناسب فعلی که می‌تواند مورد سوء استفاده و طمع دشمنان قرار گیرد، استفاده کنند.
